‘Ik heb toevallig een handicap, maar ik bén niet die handicap’

Om het tienjarig jubileum van het Zelfregiecentrum Nijmegen luister bij te zetten, interviewden onze medewerkers bekende Nederlandse personen. Jason Bekkering ontmoette zijn grote idool Diggy Dex in Utrecht. Het volledige artikel valt te lezen op de website van de Gelderlander via deze link, of als tekst hieronder!
Om het tienjarig jubileum van het Zelfregiecentrum Nijmegen luister bij te zetten, interviewden onze medewerkers bekende Nederlandse personen. Jason Bekkering ontmoette zijn grote idool Diggy Dex in Utrecht. Het volledige artikel valt hieronder te lezen!
Jason raakt ontroerd bij ontmoeting met zijn idool Diggy Dex: ‘Leef nu pas het leven dat ik wilde leiden’
‘Je kunt het niet’, hoorde Nijmegenaar Jason Bekkering (50) vroeger continu. Door zijn beperking zou hij er niet komen in het leven, zeiden mensen hem. Een openhartig gesprek met zijn idool Diggy Dex laat hem niet onberoerd.
,,Het is goed, joh. Het is goed.”
Diggy Dex – echte naam Koen Janssen – geeft Jason Bekkering een bemoedigende hand, tijdens de ontmoeting die de twee hebben vlakbij de studio van de rapper in Utrecht. Bekkering huilt op dat moment van emotie, als hij met de bekende zanger (43) praat over zijn grote hit Treur niet (ode aan het leven) uit 2015. Een nummer dat hem kracht geeft en dat toen het verscheen insloeg als een bom.
‘Leven dat ik wil’
,,Ik leef nu eindelijk het leven dat ik vroeger al wilde leiden. Met weinig hulp van anderen. Dat heeft lang geduurd. Ik ben er nu pas”, verklaart de Nijmegenaar (die speciaal naar Utrecht is afgereisd om z’n idool te spreken) de tranen van emotie. ,,Ik dacht er nooit te komen. Nu ben ik gelukkig.”
Bekkering, een geboren Canadees die op jonge leeftijd naar Nederland kwam, doelt op het feit dat hij zelfstandig leeft. Hij was al op 12-jarige leeftijd wees, na het overlijden van zijn vader. Hij verbleef even bij z’n oom en tante, maar dat werkte niet. Hij hopte vanaf zijn 14de van instelling naar instelling.
Geen contact met familie
Broers of zussen heeft hij niet, ook met andere familie heeft hij geen contact. Hij zwierf door heel het land langs instellingen. Daar kreeg hij veel lichamelijke hulp, vanwege zijn beperking. Hij is spastisch en zit al van jongs af aan in een elektrische rolstoel.
,,Ik heb me vroeger erg alleen gevoeld. Had weinig mensen om me heen, moest me altijd aan protocollen en regeltjes houden toen ik in die instellingen woonde. Protocol dit, protocol dat, was het. Ik kon er moeilijk mee omgaan”, zegt Bekkering. ,,Ik wilde mens zijn, het zelf regelen. Niet afhankelijk zijn van anderen en horen dat ik dat niet zou kunnen.”
Herkenning
Diggy Dex is even stil. Hij probeert hem te troosten. Ergens zorgt het voor herkenning bij de rapper. Want: werd de populaire artiest altijd zo geprezen om z’n teksten en stem? Nee. Zeker niet. ,,Ik hoorde het ook weleens, hoor, dat ik het niet zou kunnen”, zegt hij openhartig. ,,Maar diep in mij zat altijd het gevoel dat ik het wél kon. Ik wilde ‘iets’ vertellen. Dat zat erin.”
,,Wanneer dacht je dan: hier ga ik voor?”, vraagt Bekkering hem, als hij in de Utrechtse zon een slok van zijn drankje nipt. Het was volgens de rapper een combinatie van factoren.
,,Ik zat als tiener op m’n 16de in m’n kamer al m’n gedachten op te schrijven en vertaalde die in muziek”, zegt hij. ,,Tijdens m’n studie op de universiteit was ik alleen maar met muziek bezig. Ik had een baantje bij een callcenter, de rest van m’n tijd ging op aan muziek. Er is niet één moment geweest dat ik ervoor ging. Eigenlijk is het een ongoing journey. Ik ben altijd met muziek bezig. Overal haal ik inspiratie uit, soms heb ik zo iets geschreven. Een andere keer ga ik zitten en komt er niks uit.”
Theater
Hij haalt voldoening uit zijn werk. Of ’ie nu in de studio een plaat opneemt, meedoet aan het programma Beste Zangers of in een volle zaal staat. Bekkering ziet parallellen met z’n leven. Ook hij heeft iets waar hij veel voldoening uithaalt. Een creatieve uitlaatklep, zoals hij het omschrijft: het theater. Bij theaterwerkplaats De Vuurvogel kan hij zijn ei kwijt. Ontspannen en de zorgen in het leven vergeten.
,,Het is m’n grote passie. Het geeft me zelfvertrouwen”, vertrouwt hij Diggy Dex toe. ,,Het is mijn manier om me creatief te uiten. Weet je trouwens dat we weleens een nummer van je hebben gebruikt in het theater? Het nummer Laten we dansen.”
Trots
Bekkering is hoorbaar trots op zichzelf als hij praat over het theater. ,,Wat maakt jou eigenlijk trots?”, wil hij ook weten van Diggy Dex. Een vraag die minder simpel is te beantwoorden dan het lijkt. ,,De eerste keer Carré was natuurlijk geweldig. Maar eigenlijk was alles wat ik voor het eerst meemaakte bijzonder”, vertelt hij. ,,Ik zal nooit vergeten dat ik de eerste keer m’n liedje op de radio hoorde. Ik dacht terug aan die studiosessies, het hele maakproces. Wat me het meest trots maakt, is het feit dat ik dit werk nog steeds kan doen, en er nog steeds veel plezier en voldoening uithaal.”
Het Nijmeegse Zelfregiecentrum bestaat tien jaar en viert op 15 september een jubileum. Het centrum is geen dagbesteding maar is wel bedoeld om mensen die dat nodig hebben ‘meer grip op het leven’ te laten krijgen, zoals mensen met een beperking of chronische ziekte. In het kader van het jubileum spreken betrokkenen van het Zelfregiecentrum met iemand die ze heel graag willen interviewen.
Diggy Dex wil ook van alles weten van Bekkering. Hoe gaat hij om met zijn handicap? Hoe redt hij zichzelf? Daar heeft hij zelf geen moeite meer mee. ,,Wél met het etiket dat mensen eraan hangen. Ik heb toevallig een handicap, maar ik bén niet die handicap”, zegt hij. ,,Sommige mensen willen dat nogal eens vergeten. Ze beperken me daarmee. Dat is wat me soms dwars zit. M’n hele leven al.”
Het nummer Treur niet (ode aan het leven) komt opnieuw op bij Bekkering. Het nummer is misschien wel de aanleiding om Diggy Dex te willen spreken. Het interview is eigenlijk al afgelopen, maar de twee zijn nog niet uitgepraat. Een vrolijke lach verschijnt op het gezicht van Bekkering. ,,Zo goed om jou te ontmoeten.”